Stupidity.

I just realized that I AM (yes, at present, I mean, just a few moments ago) hurting myself yet again.

A few minutes ago, I was looking at my ex-boyfriend's page at Friendster. Frankly, I found him cute on his current profile photo.

A few minutes ago, I was looking at my boyfriend's ex-girlfriend's Multiply site (which, I have discovered, is not updated. Because if it really is, she would have removed all of his comments there. Technically, the site still has his comments.) and a few days ago, her Friendster account.

A few days ago, I was busy looking at the pictures of my boyfriend with that ex-girlfriend, on his Multiply account. Honestly, those really did not bother me in the beginning, but I guess it starts to as time goes by. So, I honestly told him what I felt, and I'm thankful that he removed the photo albums which involved them.

As I was kinda hopeless in my coding spree, this came to my thoughts: why am I doing this, if I know doing these things hurt me so much?

Maybe, because...

I am amazed on how things and time fly by so fast. There came to a point in my life that one close friend was just someone whom I share my detailed experiences with, and little did we know that this close friend and I would actually end up being together.

I am amazed on the situations I have been through. (Magta-Tagalog na ko ha? Di ko na kaya eh. Hahaha.) Dati kasi, itong close friend ko na ito, nattiyempuhan kong online, tapos magkaaway daw sila ng girlfriend niya. Ngayon, ako na ang umaaway sa kanya. Hahaha. (Di naman ako ganun ka-harsh.)

Nakakatuwa lang isipin talaga na talagang mapaglaro ang tadhana.

At masaya ako sa kinahinatnan ko ngayon.

Pero kung bakit ko sinasaktan ang sarili ko, maliban pa sa aking amazement (meron bang word na ganyan?) sa mga nakaraang pangyayari, honestly, di ko talaga alam. Siguro e sadyang sira-ulo lang ako. Adik eh.

Siguro, para gisingin ang sarili ko sa kung anong meron ako ngayon. Siguro ganun na lang talaga ang nakaraan: mga alaalang hindi na mababalikan, kasi iba na ang kasalukuyan, which then affects kung anong viewpoint mo ngayon sa hinaharap.

Siguro, para marealize ko kung gaano ako ka-blessed ngayon. Not just merely on having that close friend with me, pero sa kung ano pa mang magagandang nangyari sa buhay ko, on the side.

Pero as of this moment, I'm telling myself to stop. Tama na. Itigil na ang mga kagaguhang pananakit sa sarili.

Nasasaktan nga ba ako dahil may mga hurts and grudges pa ko?

Wala na akong makita sa puso kong ganun.

Tama na. Ngayon, itinataga ko sa sarili ko na hindi ko na sasaktan ang sarili ko sa kakagawa ng mga hindi na tamang bagay tulad ng mga ginawa ko. I am blessed. So blessed. Siguro e binabatukan rin ako ng Diyos sa kung bakit ko ito ginagawa, pero hindi naman talaga dapat.

And now, I have decided.

Una, gusto ko nang seryosohin ang mga bagay-bagay. Pa-unti-unti. Seseryosohin ko na ang buhay ko. Unti-unti akong babawi sa pamilya ko. Unti-unti akong uusad para makabangon sa lahat ng mga pagkakamali ko. Unti-unti kong tutuparin ang mga pangarap ko.

Pangalawa, mamahalin ko pa ang aking kasintahan. Hehehe. Narito na naman ako, nagiging makeso. Minsan lang naman ako magmahal eh. Maswerte ako kasi ang taong mahal ko ngayon ay mahal din talaga ako, at hindi siya nagkukulang. Gusto kong makabawi sa lahat ng pagmamahal na binibigay niya. Gusto ko pang maging mas mabuting kaibigan sa kanya. Gusto kong maging mas mabuting tao sa kanya. Gusto ko pang maging mas mapang-unawa at mas pasensyoso sa mga nagiging pagkakamali niya. Alam kong nababasa mo ito. Nais kong sabihin sa buong mundo na mahal na mahal kita.

Higit sa lahat, gusto ko pang makabawi sa Panginoon ko. Wala naman nang iba pang nagmahal sa akin ng higit pa sa buhay Niya, kundi Siya lang. In more ways than one, pipilitin kong ipamahagi ang pagmamahal ko sa iba, at pipilitin kong ibalik sa Kanya ang pagmamahal na ibinibigay Niya.

Now, I'm stopping this blog entry.

And now, I'll start to really love myself more.

Singles for Christ.

Ang bigat.

Iniisip kaagad ng tao na kapag nalaman nilang ang kasama nila ay miyembro nito eh ang taong yun ay isa nang perpektong tao. Relihiyoso.

Ano ba ang pananaw niyo sa mga taong SFC? Sa isang taong tulad ko?

Una sa lahat: hindi kami perpektong tao. Kaya please lang, stop judging us. Stop expecting that we are close to being saints. Although may disclaimer: at one point, SFC's strive to be saints. Personally, pangarap ko yun.

Nakakapressure na kapag nalaman ng tao na SFC ka, e dapat ma-meet mo ang expectations nila. Na dapat hindi ka masamang tao, na wala kang ginagawang masama.

Ouch.

Basta ako, eto lang ang masasabi ko: EVERYONE OF US IS A WORK IN PROGRESS: GOD'S WORK IN PROGRESS.

Oo. Marami na sa mga SFC ang mga taong visible proof na posible ang pagbabagong-buhay. Merong mga dating bading, straight na ngayon. Merong mga dating adik, matitinong tao na ngayon. Merong mga dating walang direksyon ang buhay, ngayon mga misyonero na. Maraming tao na proof ng kani-kanilang mga milagro sa buhay. Oo. Lahat kami. Lahat kami ay may kanya-kanyang kwento.

Pero meron pa rin sa amin na kahit solidong SFC ang pinapamukha sa mga tao, e kakikitaan pa rin ng hindi magandang bisyo. Marami pa rin ang naninigarilyo. Marami pa rin ang umiinom na parang wala nang bukas. Meron pa ring mga nambababae o hindi nakukuntento sa kasalukuyang relasyon. Marami pa rin ang nagpapaligaya ng sariling laman na labas sa sakramento ng kasal. At katulad ng mga nakaranas ng magagandang milagro, in the same way, marami rin sa amin ang may ganito pang mga hindi magagandang kwento. Hanggang ngayon.

At ang mga taong yun, hindi ko sinabing mga masasamang tao. Tingin ko sa kanila, na ito talaga ang totoong mukha ng mga SFC: na ang isang SFC ay isang hindi perpektong tao who could have been really worse kung wala sila sa renewal community na tumutulong sa kanila upang kahit paano eh maayos ang buhay nila.

Ano ngayon ang pinagkaiba ng mga hindi perpektong taong ito sa mga ordinaryong tao sa paligid?

Ang mga taong ito acknowledges the presence of God in their life. Oo. Aminado akong mahina rin ako at kabilang ako sa mga sinasabi kong mga hindi perpektong tao. Pero alam ko na kahit ganumpaman eh mahal kami ng Diyos, at hindi kami pinababayaan.

Isa pang punto: ang mga taong hindi perpekto ay nag-eeffort naman kahit paano na maging isang mas mabuti pang tao. Paano? Andiyan ang mga elders sa community upang tulungan kami. Pero kung spiritual battle na talaga ang usapan, ayan ang sakramento ng kumpisal. Para sa amin, ang kumpisal at ang kumpisalan mismo ay isang mahalagang bahagi ng simbahan na dapat hindi kinahihiyang puntahan, ngunit dapat bisitahin at least isang beses man lang sa bawat buwan.

Sa bawat SFC na makikilala niyo, bawat isa sa amin, tulad nga ng sinabi ko, may kanya-kanyang kwento ng mga miracles, ng mga Jesus Christ Experiences, pero bawat isa rin sa amin ay may kwento ng kahinaan. Ok lang naman maging mahina. Basta pag nadapa, bangon lang, bawi ulet. Kung magkamali ulet, bangon ulet. Ang mahalaga, kahit nadadapa ka eh hindi nananatiling nakahandusay sa lupa, pero pinipilit mong bumangon kasi alam mong hindi ka dapat nakadapa, ngunit nakatayo upang ipahayag ang pag-ibig ng Diyos sa bawat isa sa ating lahat.

I was just inspired.

Minutes ago, I was busy working. But to keep my mind alive (since as of this moment, I am on a night shift), I was also reading my boyfriend's blogs in his multiply account. Since being close friends for almost three years now (and even being his girlfriend after some time), I was always amazed on his life stories. But somehow, I am just saddened as he had stopped his regular blogging due to an incident which discouraged him to blog. I don't want to push him to go back just yet, but I know that he will always have that thing to write again when the right time comes.

Ok. Tama na ang pag-e-English. Bakit nga ba ako sumulat ngayon?

Hindi ko alam.

Siguro kasi natutuwa ako sa pagbabasa ng mga blog niya. Kahit naman noon pa. Isa akong dakilang fan niya. Maliban na rin sa magaling siya mag-English, e kakikitaan naman kasi ng sense ang mga sinulat niya. Gusto ko rin sanang makasulat ng kahit anong malapit sa ganon. Siguro e mayroon din akong masasabi, ngunit subalit datapwat, hindi ko alam kung paano ako magsisimula. Marami rin akong mga pinagdaanan na siguro kung ilalahad ko dito e makakatawag din ng atensyon ng mga mambabasa.

So, paano nga ba?

Hindi ko alam.

Pero ano ba ang bumabagabag sa akin? Takot? Takot saan? Na baka mabasa ng aking ina ang kung ano mang ilalabas ko dito at baka sumbatan ako? Na baka husgahan ako ng kung sino mang makakabasa? Na mag-iba ang maging tingin ng tao sa akin? Na pag-isipan ako ng kung ano? Kung wala sa nabanggit, e ano?

Maybe what I need to do now is to find out what story to write, what could hinder me to write that story, and to ask help on how to construct and express that certain story here in this blog. But as for now, I just wanna tell everyone that I am happy to have been one of the fans of the blogger with the username of don_simoun. And sa kung ano pa man ang mga kwento niya, heto ang kanyang mga blogs:

http://just-two-cents.blogspot.com/
http://ryanestandarte.multiply.com/journal

I can attest that his stories are entertaining and inspiring. In a way, idol ko siya. Kasi despite ng lahat ng pinagdaanan niya eh he emerged strong and faithful. Idol ko siya kasi basically, magaling siyang magsulat. Idol ko siya kasi alam kong tao siya na makasalanan tulad nating lahat, yet he humbles himself and acknowledges his weaknesses.

Ngayon ko lang naisip: ang pundasyon ng mga sinulat niya, ay kung ano ang mga naging kahinaan niya. At kung dinaranas pa rin niya ngayon, ok lang yun. At least eh inaamin niya. Tingin ko e dapat lahat ng tao ay ganun. Ang pride, dapat nilulunok na. Kung alam mong mahina ka, sabihin mo. Kung tutuusin, hindi ka naman talaga huhusgahan ng mga taong talagang malapit sayo, bagkus (*nosebleed!*), mas maaappreciate pa nila yun kasi nagiging totoo kang tao hindi lamang sa sarili mo pero sa lahat na rin ng tao sa paligid mo.